خطر سقوط کابل برای تهران - یزد بلاگ

مشروح مصاحبهی محسن روحی صفت کارشناس مسائل افغانستان با خبرآنلاین را می خوانید:

سقوط کابل به نظر می رسد که در پیش باشد و حتی بعضی می گویند شمارش معکوس آغاز شده و می تواند کمتر از یک روز کل شهر به تصرف طالبان در بیاید. این اتفاق برای ایران به اسم یکی از مهم ترین همسایگان کشور افغانستان چه عواقبی دارد؟

کل موضوع و اصل آن مربوط به مردم افغانستان است که تصمیم بگیرند چه حاکمیتی داشته باشند. برای ما به اسم همسایه البته این تصمیم یک سری پیامد هایی دارد که می تواند ما را نگران کند. موضوع اینکه چه دولتی در آنجا باشد و حاکمیتی به دست طالبان بیفتد می تواند باعث ناامنی بیشتر و درگیری و جنگ داخلی گردد. این امر تاثیر مهاجرتی به ایران دارد، چون باعث می گردد گروه های بزرگی از مردم افغانستان راهی ایران شوند. این می تواند هم اقتصاد و هم امنیت ایران را تحت تاثیر خود قرار دهد و عواقب اجتماعی داشته باشد. ما در ایران سعی می کردیم که جلو فروپاشی حاکمیت در افغانستان را بگیریم و دو طرف را ترغیب کنیم که با استفاده از روش مسالمت آمیز این مسائل حل گردد؛ لذا کنفرانس تهران هم برگزار گردید.

سرنوشت این کنفرانس که آن همه سر و صدا کرد و البته مخالفانی هم داشت چه خواهد شد؟

این اولین بار بود که دو طرف در خصوص مسائلشان و موضوعات اساسی به طور صریح و رو در رو صحبت نموده اند. امید هایی وجود دارد که برای دفعه دوم هم ایران بتواند این گروه ها را بر سر یک میز بنشاند تا به مسائل اخیر بپردازند. در جا های دیگری که این مصاحبه ها برگزار گردیدند، در واقع راجع به بسیاری از مسائل حرف زده نشد و بیشتر بر سر مسائل حاشیه ای و شیوه کار و دستورالعمل اجرایی مذاکرات بوده و نه در خصوص یافتن یک راه.

ما هم نیرو های مرزی را تقویت نموده ایم که مانع حوادث غیر مترقبه گردد. اما در هر صورت از نظر مالی هم عواقب زیادی دارد. ما یکی از مهم ترین صادرات هایمان به افغانستان و حدود سه میلیارد دلار بوده است که حتما تحت تاثیر قرار می گیرد. در مرز های شرقی هم سرمایه گذاری هایی می کردیم که می تواند سرمایه گذاران را تهدید کند و عواقبش برای ما گران تمام گردد.

ما تبادلات زیادی با این کشور داریم و مرز طولانی هم داریم در چنین شرایطی طالبان وعده داده که با تهران کار می نماید. اما تحلیلگران می گویند نمی گردد روی وعده ای که این گروه می دهد حساب کرد. در چنین شرایطی برای ما چه اتفاقی خواهد افتاد؟

همان ارتباطاتی که ما با دولت کابل به صورت مستحکم داشته ایم را سعی خواهیم کرد که ادامه بدهیم. اما اینکه چه دولتی در افغانستان سر کار بیاید چیزی است که مردم این کشور باید برایش تصمیم بگیرند. ما فقط می توانیم توصیه داشته باشیم. ساختار افغانستان چند قومی و چند فرهنگی است و اگر همه اقوام در دولت حضور نداشته باشند ناامنی و ناپایداری یقه دولت ها را خواهد گرفت و مسائل و درگیری ها آغاز می گردد. اگر همه اقوام به نسبت جمعیتی که دارند در دولت سهم داشته باشند، شرایط می تواند برای مردم افغانستان بهتر گردد و دولت هم از شرایط بهتری برخوردار گردد.

سیاست ما این بوده که هر کسی در افغانستان حکومت می نموده ارتباطاتی داشته ایم. حتی وقتی افغانستان تحت اشغال ارتش سرخ شوروی در آمد یکی از معدود سفارت خانه هایی که در کابل تعطیل نشد سفارت ایران بود.

ما در مرز های خود طالبان را داریم و به نظر می رسد که گروه های دیگری مانند داعش و... در لباس افراد طالبان با آن ها همراه شده باشند. در این شرایط آیا امنیت مرز های ما تامین می گردد؟

این نگرانی و مسائل وجود دارد. هم گروه های مخالف و هم داعش ممکن است در لباس طالبان وارد کشور شوند و مشکل ساز باشند. همانطور که خودتان هم گفتید حساب کردن روی قول گروهی مانند طالبان نمی تواند سیاست های دقیق کشور را مشخص کند.

چین پا جلو گذاشته تا اگر طالبان به حکومت رسید آن ها را به رسمیت بشناسد. در دهه نود هم اقدامات چراغ خاموشی از این دست وجود داشته. با توجه به این سوابق و اینکه طالبان هم دست دوستی به سمت پکن دراز نموده، ایا می توان انتظار داشت که طالبان با متحدان چین هم از ارتباط خوبی برخوردار گردد؟

من فکر نمی کنم که چین در پی تایید طالبان باشد. آن ها هم مثل ما هستند. اگر طالبان سر کار باشد ا آن ها کار می نمایند. چون همسایه هستند. دو کشور همسایه نمی توانند از هم دور باشند. حتی وقتی ما با عراق می جنگیدیم سفارت ها در دو کشور فعال بودند. چین هم چنین شرایطی دارد که می گوید اگر این ها در کابل به قدرت رسیدند ما مثل دیگر حکومت ها رفتار خواهیم کرد و آن ها را به رسمیت می شناسیم. اما خارج از این موضوع روابطی وجود ندارد.

مساله دیگر مهاجران هستند. احتمالا پناه جویان زیادی راهی ایران خواهند شد. در کشور هم فشار هایی وجود دارد که مرز ها باز شوند و مهاجرپذیری اسان تر صورت بگیرد. اما به نظر می رسد تهران به خاطر شرایط مالی خودش به ویژه به علت بیماری کرونا در شرایطی نیست که بتواند اندازه زیادی مهاجر تازه را وارد کشور کند. برخلاف ایران بر روی کشور های دیگر مثل ترکیه فشار های زیادی برای پذیرش پناهجویان افغان نیست. ایا ایران می تواند این ماجرا را هندل کند؟

ما حتما نیازمند یاری های سازمان های بین المللی هستیم که در این زمینه فعالیت می نمایند. بعضی کشور ها سهمیه هایی در نظر گرفته اند. اما الان ایران چهار میلیون نفر را دارد. ما در حال جاضر در آن شرایط هستیم و روزانه چند هزارنفر وارد مرز های ما می شوند؛ بنابراین دیگر آن موضوع که بخواهیم سهمیه محدودی اتخاذ کنیم معنایی ندارد.

پرشین بلاگ: پرشین بلاگ | سیستم وبلاگ های پرشین

دور زمین: دور زمین: سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده!