امکان سکونت بشر در ابر های سیاره زهره! - یزد بلاگ

دانشمندان یک راستا شیمیایی را شناسایی کردند که به وسیله آن زندگی می تواند محیط اسیدی زهره را خنثی کند و یک منطقه قابل سکونت در ابر های آن ایجاد کند.

به گزارش sciencedaily، تصور دنیایی غیر مهمان نوازتر از نزدیکترین همسایه سیاره ای ما یعنی زهره، سخت است. زهره با اتمسفر غلیظی از دی اکسید کربن، سطحی آنقدر داغ که سرب را ذوب می نماید، یک زمین بایر سوخته و خفه نماینده، به هیچ وجه برای چیزی که آن را زندگی می نامند، مناسب نیست.

ابر های این سیاره نیز به همین ترتیب بی رحم هستند و سطح آن را با قطرات اسید سولفوریک سوزاننده که به راحتی می توانند پوست انسان را سوراخ نمایند، آبیاری می نمایند.

با این حال، یک مطالعه از این ایده قدیمی حمایت می نماید که اگر قرار باشد زندگی در خارج از سیاره ما وجود داشته باشد، آنجا ممکن است خانه ای در ابر های زهره باشد. نویسندگان این مطالعه که از دانشگاه های MIT، کاردیف و کمبریج هستند، یک راستا شیمیایی را شناسایی نموده اند که به وسیله آن حیات می تواند محیط اسیدی زهره را خنثی کند و یک نقطه قابل سکونت در ابر های آن ایجاد کند.

در اتمسفر زهره، دانشمندان مدت هاست که ناهنجاری های گیج نماینده ای مانند غلظت های کوچک اکسیژن و ذرات غیر کروی بر خلاف قطرات گرد اسید سولفوریک را مشاهده نموده اند که شرح آن ها سخت است. شاید گیج نماینده ترین موضوع وجود آمونیاک باشد، گازی که به طور آزمایشی در دهه 1970 شناسایی شد و طبق همه گزارش ها نباید به وسیله هیچ فرآیند شیمیایی شناخته شده در زهره فراوری گردد.

اکنون دانشمندان در مطالعه خود، مجموعه ای از فرآیند های شیمیایی را مدل سازی کردند تا نشان دهند که اگر آمونیاک واقعاً در این ناحیه وجود داشته باشد، می تواند مجموعه ای از واکنش های شیمیایی را ایجاد می نماید که قطرات اسید سولفوریک اطراف را خنثی می نماید و بعلاوه می تواند بسیاری از ناهنجاری های مشاهده شده را شرح دهد.

ابر های زهره در مورد، نویسندگان بعلاوه پیشنهاد می نمایند که منطقی ترین شرح در مورد منبع آمونیاک ابر های زهره، منشأ بیولوژیکی است، نه منبعی غیربیولوژیکی مانند رعد و برق یا فوران های آتشفشانی. به همین علت این مطالعه به خوبی نشان می دهد که زندگی می تواند محیط خود را در زهره بسازد.

این فرضیه تازه وسوسه انگیز قابل آزمایش است و محققان فهرستی از نشانه های شیمیایی را برای مأموریت های آینده و برای اندازه گیری در ابر های زهره ارائه می نمایند تا فرضیه آن ها را تأیید یا رد کند.

سارا سیگر، یکی از نویسندگان این مطالعه و استاد کلاس علوم سیاره ای MIT می گوید: هیچ شکلی از حیات که ما آن را می شناسیم نمی تواند در قطرات اسیدی زهره زنده بماند. اما نکته اینجاست که شاید زندگی در همین محیط ناسازگار وجود داشته باشد و بتواند محیط خود را طوری تغییر دهد که قابل حیات شوند.

سال گذشته، وقتی که سیگر و همکارانش از کشف فسفین در ابر های سیاره خبر دادند، زندگی در زهره به یک عبارت پرطرفدار بدل شد. روی زمین، فسفین گازی است که عمدتاً به وسیله فعل و انفعالات بیولوژیکی فراوری می گردد و کشف فسفین در زهره، فضایی تازه را برای امکان حیات در دسترس قرار می دهد.

با این حال، از آن موقع تا به امروز، این کشف به طور گسترده مورد مناقشه قرار گرفته است. سیگر می گوید: شناسایی فسفین در زهره به طور باورنکردنی بحث برانگیز شد. اما این کشف مانند یک تتازه حیات در افرادی بود که در حال مطالعه زهره بودند.

پل ریمر، دیگر نویسنده اصلی این مطالعه، آغاز به آنالیز داده های ماموریت های گذشته به زهره کرد. در این داده ها، او ناهنجاری ها یا نشانه های شیمیایی را در ابر ها شناسایی کرد که برای دهه ها بدون شرح به جای مانده بودند. علاوه بر حضور اکسیژن و ذرات غیر کروی، ناهنجاری ها شامل سطوح غیرمنتظره بخار آب و دی اکسید گوگرد نیز می گردد. او استدلال می کرد که مواد معدنی که از سطح زهره بالا رفته و به داخل ابر ها می فرایند، می توانند با اسید سولفوریک برهمکنش نمایند و بعضی از ناهنجاری های مشاهده شده را فراوری نمایند. ریمر این ناهنجاری ها را با گرد و غبار مرتبط می داند، اما برای ایجاد این ناهنجاری ها، باید اندازه زیادی گرد و غبار به داخل ابر ها برود.

سیگر و همکارانش متعجب بودند که آیا می توان این ناهنجاری ها را با آمونیاک شرح داد. در دهه 1970، این گاز به طور آزمایشی در ابر های سیاره به وسیله کاوشگر های Venera 8 و Pioneer Venus شناسایی شد.

سیگر می گوید: آمونیاک نباید روی زهره باشد چراکه هیدروژن به آن متصل است و هیدروژن بسیار کمی در اطراف آن وجود دارد. هر گازی که به محیط خود تعلق نداشته باشد به طور اتوماتیک مشکوک است که به وسیله حیات ساخته شده باشد.

ابر های قابل زندگی سیاره زهره

اگر بتوان فرض کرد که زندگی منبع آمونیاک در این سیاره خشن است، آیا این می تواند ناهنجاری های دیگر در ابر های زهره را شرح داد؟ محققان در جستجوی پاسخ این پرسش، مجموعه ای از فرآیند های شیمیایی را مدلسازی کردند. آن ها دریافتند که اگر حیات بتواند به کارآمدترین روش ممکن در این ابر ها آمونیاک فراوری کند، واکنش های شیمیایی مرتبط با ان نیز به طور طبیعی اکسیژن فراوری می نماید.

هنگامی که آمونیاک در ابر ها وجود داشته باشد، در قطرات اسید سولفوریک حل می گردد و به طور موثر اسید را خنثی می نماید و محیط را نسبتا قابل سکونت می نماید. ورود آمونیاک به قطرات، شکل سابق گرد و مایع آن ها را به یک دوغاب غیر کروی و نمک مانند تبدیل می نماید. هنگامی که آمونیاک در اسید سولفوریک حل می گردد، واکنش باعث می گردد تا هر دی اکسید گوگرد اطراف نیز حل گردد.

وجود آمونیاک در واقع می تواند بیشتر ناهنجاری های عمده دیده شده در ابر های زهره را شرح دهد. محققان بعلاوه نشان می دهند که منابعی مانند رعد و برق، فوران های آتشفشانی و حتی برخورد شهاب سنگ نمی توانند اندازه آمونیاک مورد احتیاج برای شرح این ناهنجاری ها را از نظر شیمیایی فراوری نمایند، حیات، اما، ممکن است این کار را بکند. در واقع، این تیم اشاره می نماید که اشکال حیاتی روی زمین، همانند در معده خودمان وجود دارد که آمونیاک فراوری می نمایند تا محیطی بسیار اسیدی را خنثی نموده و قابل زندگی نمایند.

سیگر می گوید: محیط های بسیار اسیدی روی زمین وجود دارد که زندگی در آن ها وجود دارد، اما هیچ شباهتی به محیط زهره ندارد مگر اینکه چیزی وجود داشته باشد که بتواند اثرات این قطرات را خنثی کند. دانشمندان ممکن است در چند سال آینده فرصتی برای آنالیز وجود آمونیاک و نشانه های حیات با ماموریت های Venus Life Finder، مجموعه ای از مأموریت های پیشنهادی با بودجه خصوصی، که سیگر محقق اصلی آن است، داشته باشند. این مأموریت ها که با استفاده از یک فضاپیمای خاص صورت خواهد گرفت قرار است ابر های زهره را برای شاناسایی اندازه آمونیاک و سایر نشانه های حیات، جستجو کند.

سیگر می گوید: زهره دارای ناهنجاری های جوی طولانی و غیرقابل شرحی است که باورنکردنی هستند. اما همین موضوع فضا را برای امکان زندگی باز می گذارد.